การแบ่งเขตการปกครอง

การแบ่งเขตการปกครอง

     ประเทศเวียดนามแบ่งเป็น 58 จังหวัด และ 5 เทศบาลนคร ดังนี้

ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแดง

  - บั๊กนิญ

  - ห่านาม

  - หายเซือง

  - ฮึงเอียน

  - นามดิ่ญ

  - นิญบิ่ญ

  - ท้ายบิ่ญ

  - หวิญฟุก

  - ฮานอย (เทศบาลนคร)

  - ไฮฟอง (เทศบาลนคร)

 

ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง

  - อานซาง

  - บักเลียว

  - เบ๊นแจ

  - ก่ามาว

  - ด่งท้าป

  - เหิ่วซาง

  - เกียนซาง

  - ล็องอาน

  - ซ้อกจัง

  - เตี่ยนซาง

  - จ่าวิญ

  - หวิญล็อง

  - เกิ่นเทอ (เทศบาลนคร)

ที่สูงตอนกลาง

  - ดักลัก

  - ดักนง

  - ซาลาย

  - กอนตูม

  - เลิมด่ง ชายฝั่งตอนกลางเหนือ

  - ห่าติ๋ญ

  - เหงะอาน

  - กว๋างบิ่ญ

  - กว๋างจิ

  - ทัญฮว้า

  - เถื่อเทียน

  – เฮว้

ชายฝั่งตอนกลางใต้

  - บิ่ญดิ่ญ

  - บิ่ญถ่วน

  - คั้ญหว่า

  - นิญถ่วน

  - ฟู้เอียน

  - กว๋างนาม

  - กว๋างหงาย

  - ดานัง (เทศบาลนคร)

ตะวันออกเฉียงเหนือ

  - บั๊กซาง

  - บั๊กกั่น

  - กาวบั่ง

  - ห่าซาง

  - หลั่งเซิน

  - หล่าวกาย

  - ฟู้เถาะ

  - กว๋างนิญ

  - ท้ายเงวียน

  - เตวียนกวาง

  - เอียนบ๊าย

 

ตะวันออกเฉียงใต้

  - บ่าเหรียะ

  – หวุงต่าว

  - บิ่ญเซือง

  - บิ่ญฟวก

  - ด่งนาย

  - เตยนิญ

  - โฮจิมินห์ (เทศบาลนคร)

 

ตะวันตกเฉียงเหนือ

  - เดี่ยนเบียน

  - หว่าบิ่ญ

  - ลายเจิว

  - เซินลา

 

ข้อมูลเพิ่มเติม: http://region7.prd.go.th/ewt_news.php?nid=10892&filename=viatnam

การเมืองการปกครอง

1.  การเมืองของเวียดนามมีเสถียรภาพ เนื่องจากมีพรรคคอมมิวนิสต์เวียดนาม เป็นองค์กรที่มีอำนาจ สูงสุดเพียงพรรคการเมืองเดียว ผูกขาดการชี้นำภายใต้ระบบผู้นำร่วม (collective leadership) ที่คานอำนาจระหว่างกลุ่มผู้นำ ได้แก่ - กลุ่มปฏิรูป ที่สนับสนุนการเปิดเสรีทางเศรษฐกิจ นำโดยอดีตนายกรัฐมนตรี ฟาน วัน ขาย - กลุ่มอนุรักษ์นิยม ซึ่งต่อต้านหรือชะลอการเปิดประเทศ เพราะเกรงภัยของ "วิวัฒนาการที่สันติ” peaceful evolution) อันเนื่องมาจากการเปิดประเทศ และ - กลุ่มที่เป็นกลาง ประนีประนอมระหว่างสองกลุ่มแรก นำโดยอดีตประธานาธิบดี เจิ่น ดึ๊ก เลือง ส่งผลให้รัฐบาลเวียดนามต้องปรับแนวทางการบริหารประเทศให้ยืดหยุ่นและเปิด กว้างมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถดำเนินไปได้ในย่างก้าวที่รวดเร็วนัก

 

2.  เวียดนามได้มีการเลือกตั้งสภาแห่งชาติ สมัยที่ 11 เมื่อ 19 พฤษภาคม พ.ศ. 2545 มีผู้ได้รับการเลือกตั้งทั้งสิ้น 498 คน เป็นผู้เลือกตั้งอิสระเพียง 2 คน ที่เหลือเป็นผู้สมัครที่ได้รับการคัดเลือกจากพรรคคอมมิวนิสต์ สภาแห่งชาติมีวาระดำรงตำแหน่ง 5 ปี มีหน้าที่ตรากฎหมาย แต่งตั้งหรือถอดถอนประธานาธิบดี ประธานรัฐสภา และ นายกรัฐมนตรี

 

3.  สภาแห่งชาติชุดใหม่ได้เปิดประชุมเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2545 โดยสภาได้มีมติสำคัญๆ คือ - รับรองผลการเลือกตั้งเมื่อ 19 พฤษภาคม - เลือกตั้งคณะกรรมการต่าง ๆ ประจำสภา - การเลือกตั้งให้นายเหวียน วัน อาน ดำรงตำแหน่งประธานสภาต่อไป (เมื่อ 23 กรกฎาคม) - การเลือกตั้งให้นายเจิ่น ดึ๊ก เลือง ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีต่อไป (เมื่อ 24 กรกฎาคม) และ - เลือกตั้งให้นายฟาน วัน ขาย ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีต่อไป (เมื่อ 25 กรกฎาคม) และได้มีการปรับคณะรัฐมนตรีเมื่อ 8 สิงหาคม 2545 โดยในคณะรัฐมนตรีชุดใหม่ 26 คน มีรัฐมนตรีที่ได้รับแต่งตั่งใหม่ 15 คน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนรุ่นใหม่ที่มีความรู้ความสามารถ หลายคนเคยดำรงรัฐมนตรีช่วยในกระทรวงนั้น ๆ มาแล้ว นอกจากนี้ ยังมีการตั้งกระทรวงใหม่ 3 กระทรวง ได้แก่ กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม กระทรวงไปรษณีย์และโทรคมนาคม และกระทรวงภายใน ซึ่งเป็นการสะท้อนให้เห็นถึงทิศทางการปฏิรูปเศรษฐกิจและการบริหารประเทศมาก ขึ้น ซึ่งเมื่อพิจารณาในประเด็นนี้ ไม่น่าจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ไทย-เวียดนามที่ดำเนินไปด้วยดีในปัจจุบัน

 

4.  แผนงานการปฏิรูประบบราชการสำหรับปี ค.ศ. 2001-2010 เน้น 4 ประเด็น ได้แก่ การปฏิรูประบบกฎหมาย การปฏิรูปโครงสร้างองค์กร การยกระดับความสามารถของข้าราชการ และการปฏิรูปด้านการคลัง

ลักษณะการปกครอง

ตราแผ่นดินของเวียดนาม

          เวียดนามเป็นประเทศสังคมนิยมที่ปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์ (พรรคคอมมิวนิสต์แห่งเวียดนาม Communist Party of Vietnam – CPV) ซึ่งเป็นสถาบันการเมืองที่มีอำนาจสูงสุด ทำหน้าที่ในการกำหนดนโยบายในการปกครองประเทศโดยมีนายกรัฐมนตรีเป็นประธานในการร่างกฎหมายและปกครองทั่วไป ประธานาธิบดีทำหน้าที่ดูแลนโยบายของรัฐ การทหาร และการรักษาความสงบภายในประเทศ และมีสถาบันที่สำคัญคือ รัฐบาล ซึ่งแต่งตั้งโดยประธานาธิบดีและรับรองโดยสถาแห่งชาติ โดยมีวาระ 5 ปี เวียดนามแบ่งออกเป็น 59 จังหวัด และ 5 เขตเมือง หรือเรียกว่า นคร (Can Tho , Da Nang , Hai Phong , Ha Noi , Ho Chi Minh)

         การเมืองของเวียดนามมีเสถียรภาพ เนื่องจากมีพรรคคอมมิวนิสต์ เป็นองค์กรที่มีอำนาจ สูงสุดผูกขาดการชี้นำภายใต้ระบบผู้นำร่วม (collective leadership) ที่คานอำนาจระหว่างกลุ่มผู้นำ ได้แก่

• กลุ่มปฏิรูป ที่สนับสนุนการเปิดเสรีทางเศรษฐกิจ นำโดยอดีตนายกรัฐมนตรี ฟาน วัน

• กลุ่มอนุรักษ์นิยม ซึ่งต่อต้านหรือชะลอการเปิดประเทศ เพราะเกรงภัยของ “วิวัฒนาการที่ สันติ” peaceful evolution) อันเนื่องมาจากการเปิดประเทศ

• กลุ่มที่เป็นกลาง ประนีประนอมระหว่างสองกลุ่มแรก นำโดยอดีตประธานาธิบดี เจิ่น ดึ๊ก เลือง ส่งผลให้รัฐบาลเวียดนามต้องปรับแนวทางการบริหารประเทศให้ยืดหยุ่นและเปิด กว้างมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถดำเนินไปได้ในย่างก้าวที่รวดเร็วนัก